කාලය ගෙවුණි. අපොස සාමාන්‍ය පෙල විභාගයේදී ශම්මුට සමත් වීමට වරම් ලැබුණේ විෂයන් පහක් පමණි. උසස් පෙළ විෂයන් හැදෑරීමට තරම් එය ප‍්‍රමාණවත් නොවූවත් ක‍්‍රීඩාවෙන් දක්වා තිබූ දක්ෂතා පදනම් කරගෙන ශම්මුට යළිත් පාසල් ඒමට අවස්ථාවක් සලසා දීමට තරම් එවකට පාසලේ විදුහල්පතිවරයා කාරුණික වූයේය.

‘මට ඉගෙන ගන්නවාට වඩා ඕනේ වුණේ සල්ලි කීයක් හරි හම්බ කරලා තාත්තාට උදව්වක් වෙන්නයි. ඒ නිසා මගේ පාසල් ගමන එතැනින් නතර කළා…’

යන්තමින් වයස සම්පූර්ණ වෙද්දී තේ වත්තේ දලූ කඩා සිය පියාට ආර්ථිකමය වශයෙන් සවියක් වීමට මේ කොලූ ගැටයා සිහින දකිමින් සිටියේ, ඉන් එහා ලෝකයක් ඔවුනට නැතිය යන මතයේ සිටිමිනි. පසුව වත්තේ වැඩට යාමට දින සති ගනිමින් සිටි මොහුට ගමේ තරුණයෙක්ගෙන් ඇරයුමක් ලැබුණේ රැුකියාවක් කිරීමට කොළඹ යෑමටය.

‘අපේ ගමක කෙනෙක් කොළඹ රස්සාවකට යනවා කියන්නේ පිට රට රස්සාවකට යනවා වගේ.’ ෂම්මු පැවසීය.

අඳින්න පුලූවන් තත්ත්වයේ ඇදුම් කඩමාලූ දෙක තුනක් එක්ක කොළඹ එද්දි හැමෝටම හොරෙන් තවත් ඇදුම් කට්ටලයක් ඒ මල්ලේම කොනකට ඔබා ගන්නේ හදවතේ කොණක තවත් ආශාවක් ඔඩුදුවා තිබුණු හෙයිනි.

කොළඹට ආ ශම්මුට පැවරුණේ වැල්ලවත්තේ සර්විස් එකක වාහන සේදීමටය. රැුකියාව අතරතුර නානාවිධ වාහන අතපත ගෑමට ශම්මුට ඉඩ ලැබිණි. කිසිදා නොදුටු වාහනද ඒ අතර විය. වාහන පිස්සෙක් වූ ශම්මුට තේ ගස් අස්සේ රිංගා වැඩ කරනවාට වඩා මෙය ඉස්තරම් රැුකියාවක් යැයි හැගී තිබිණි.

කාලයක් රස්සාව කරන ඔහු ආයතනයේ හිමිකරුගෙන් ඉල්ලීමක් කරන්නේය. ඒ රැුකියාවට ඒමට පෙර පාන්දර තමන්ට දුවන්නට අවසර දෙන ලෙසටය. එය අහිංසක ඉල්ලීමකි. මේ සඳහා කොන්දේසි විරහිතව අයිතිකරුගේ කැමැත්ත ලැබෙන්නේ ශම්මුව සිහිනයක එලිපත්තට තල්ලූ කරමිණි. ඒ අනුව එදා ගමෙන් එද්දී බෑගයේ රුවාගත් අනෙක් ඇඳුම් කට්ටලය ඔහු එලියට ගන්නේය. ඒ ඔහුගේ ක‍්‍රීඩා ඇඳුම් කට්ටලයයි.

‘සතුට වැඩි කමට ඊට පහුවදා පාන්දරම වැල්වත්ත බීච් එක පැත්තේ මට ඇති කියලා හිතෙනකම් දිව්වා. ඒ විදිහට කිසිම ව්‍යායාමයක්, විවේකයක් ගත්තේ නැතුව හැමදාමත් පාන්දරට දිව්වා.’

ඔය අතරේ මට ආරංචි වුණා කළම්බු මැරතන් කියලා තරගයක් ගැන. ඒකේ කිලෝමීටර් 10 තරගයට මම ඇප්ලිකේෂන් එකක් දැම්මා.
තරගය තියෙන දවස එන්න එන්න කිට්ටු වුණා. ඒ වෙනකොට මගේ සපත්තු දෙක හොඳටම අබලන් වෙලයි තිබුණේ. සපත්තු දෙක දැම්මම ඉරුණු තැන් වලින් ඇගිලි දෙක තුනක් එළියට පැන්නා. ඒක දැකලා දුක හිතිලා සර්විස් එකේ මහත්තය තරගයට කලින් මට සපත්තු ජෝඩුවක් අරන් දුන්නා.’

එය හරියට පියාඹන්න වෙර දරණ කුරුල්ලෙකුට අලූත් අත්තටු ලැබුණා හා සමානව ෂම්මුට දැනී තිබිණි. ‘හිතපු නැති විදිහට කළම්බු මැරතන් තරගයේ ඒ ඉසව්ව මම දින්නා.’

ශම්මු කොලොම්පුරයේ ජය කෙහෙළනංවද්දී ඔහුගේ පවුලේ උදවිය ජීවිතය ගැට ගසා ගන්න තේ ගස් එක්ක සටන් වදිමින් සිිටියේය. ඔය අතරේ අම්මාද තනිව වැඩපලක් කර ගැනීමට නොහැකි සේ ඔත්පල වූයෙන් ශම්මුගේ හිසට දරා ගැනීමට අපහසු තවත් බරක් එක්විණි. මේ නිසා වෙනදාට වඩා උපයන වැටුපින් වැඩි මුදලක් ගෙදරට යැවීමට ශම්මුට විය. එනිසා ශම්මුටත් කාගේ හෝ අතදීමක් අවැසි කාලය කෙමෙන් කෙමෙන් උදා වී තිබිණි.

‘අම්මාගේ අසනීපයත් එක්ක මගේ වියදම් තනිවම දරාගන්න බැරි තත්ත්වයක් ආවා. දවසක් සර්විස් එකට ආව හෙට්ටිවීදියෙ මහත්තයෙක්ට මගේ කතාව කියලා පුලූවන්නම් උදව් කරන්න කිව්වා. ඒ මහත්තයා මගෙන් ඇහුවා ආමි එකට යන්න කැමතිද කියලා.
ඒ යෝජනාවට මමත් කැමති වුණා. මාස පහක් විතර සර්විස් එකේ වැඩ කරන ගමන් සජිත් ජයලාල් සර් යටතේ පුහුණුවීම් කළා. ඊට පස්සේ තමයි ආමි එකට දුවන්න අවස්ථාව ලැබුණේ.’

ශම්මු සර්විස් එකේ ඉන්නතාක්කල් සිංහල වචනයක් හෝ කතාකර තිබුණේ නැත. යුද හමුදාවේ පුහුණුවීම් වලට පැමිණීමත් සමග පුහුණුකරු හා ගණුදෙනු කිරීමේදී වැඩි වශයෙන් දෙදෙනා අදහස් හුවමාරුකර ගත්තේ හස්ත මුද්‍රාවෙණි. ශම්මු පවසන පරිදි ක‍්‍රීඩාවේ නිසි ගුරුහරුකම් ලබන්නේ සජිත් මහතාගෙනි.

යුද හමුදාව නියෝජනය කරමින් ශම්මු සිය දක්ෂතාව මුලින්ම උරගා බලන්නේ 2016 වසරේදීය. එතැන් පටන් තරගාවලි කිහිපයකට ඔහු සහභාගී වුවද ජයග‍්‍රහණයේ සව්දිය පිරීමට තරම් ඔහුගේ අත්දැකීම් ඔපනැංවී නොතිබුණි.

පරාජය ශක්තියක් කරගෙන වඩ වඩාත් සිය දක්ෂතා මුවහත්කරගෙන ක‍්‍රීඩාවෙන් පොහොසත් වූ ශම්මු 2018 දී පරිපූර්ණ ක‍්‍රීඩකයෙකුගේ චරිතය රගදැක්වීමට සැදී පැහැදී සිටියේය. අනතුරුව ඔහු සහභාගී වූ පළමු මීටර් 10,000 ඉසව්ව විනාඩි 31.16 කින් අවසන් කිරීමට තරම් ඔහු සමතෙක් විය.

එමගින් වියට්නාමයේ විවෘත මලල ක‍්‍රීඩා ශූරතාවලියට දොරටු විවර කරගත් ශම්මු එහිදී රන් පදක්කම දිනා ගනිමින් ශ‍්‍රී ලංකා ධජය ඉහළින් ඔසවා තැබූවේය. ඉන් පසු ජාතික මලල ක‍්‍රීඩා ශූරතාවලියේ මීටර් 10,000 ඉසව්වේ ශූරයා වූයේද ශම්මුය.

අනතුරුව ඔහු ඉදිරියේ වූ ප‍්‍රධානතම අභියෝගය වූයේ ජාතික මහා ක‍්‍රීඩා උළෙලයි. එතෙක් ජාතික මහා ක‍්‍රීඩා උළෙලක අත්දැකීමක් නොවූ ඔහු එම කඩයිමද ඉකුත්දා පහසුවෙන් ජය ගත්තේ මීටර් 10,000 ඉසව්වේ ඔහු තරම් ජගතෙකු මේ මොහොතේ මෙරට තවත් නැති බව පසක් කරමිණි.

මේ වනවිට 26 හැවිරිදි ශම්මු මීටර් 10,000 ඉසව්වේ ජාතික ශූරයාය. හිත ඇත්නම් පත කුඩාද කියන්නැහෙ ඔහු ආ කටුක වූ මග යළි යළි සිහිපත් කරන්නේ කඳුලූ පිරි දෙනෙතිනි.

ඔහුත් සමග කළ කතාව අවසානයේ ළඟදි ගෙදර ගියේ නැතිදැයි අපි විමසුවෙමු…

‘අපේ ගෙවල් පැත්තේ තුන්වේලම කන්නේ රොටි නිසා ගෙදර ගියොත් හරියට කෑම වේලක් වැටෙන්නේ නැහැ. ඒ නිසා ළඟදි ගෙදර ගියේ නැහැ. මාත් ගොඩක් ආසයි රොටී කන්න, ඒත් ක‍්‍රීඩා කරන නිසා දැන් කෑම ගන්නෙ හරි පරිස්සමින්.

මට ගොඩ යන්න තියෙන එකම ක‍්‍රමය තමයි දුවන එක. තවමත් අපේ ගෙවල් තියෙන්නේ ඉටිකොල වලින් වටකරලා. මම හිතනවා මගේ කකුල්දෙක මේ හැමදේටම ඉක්මනින් විසදුමක් ගෙනෙයි කියලා.’

දිගු කතාබහකට එක්ව සිටි ශම්මුගෙන් විවාහය ගැන විමසීමේදී, ‘විවාහය ගැන හිතන්න කලියෙන් ඉපදුණ රටට දෙයක් කරන්න ඕනේ. අර කියමනක් තියෙන්නේ උපන් රටට ණය කාරයෙක් වෙන්නේ නැතිව මැරෙන්න ඕනේ කියලා. මගෙත් එකම ආසාව එය යැයි මේ දමිළ තරුණයා දැඩි අධිෂ්ඨානයෙන් යුතුව පවසා සිටියේය.

ගයාශාන් විතානආරච්චි – සතිඅග අරුණ